La Marmotte 2014 verslag door Robin en Arjan

La Marmotte 2014 verslag door Robin en Arjan

La Marmotte… een beest van een tocht.

“De Alpen marmot is een beest, bepaald geen lief diertje. Het beest voedt zich het liefst met hulpeloze krakende wielrenners die de Alpen proberen te bedwingen”.

Denk daar aan als je besluit ooit “La Marmotte” te gaan rijden. Om uit de klauwen van de Alpen marmot te blijven is maanden lange training nodig. In die voorbereiding worden vele kilometers gereden en hoogtemeters bedwongen, krachttrainingen afgewerkt, strenge voedingsschema’s aangehouden. En zo goed als mogelijk voor een Brabander alcoholvrij geleefd… carnaval niet meegerekend…  De verslagen van de  ritten als voorbereiding op La Marmotte zijn elders op onze website te vinden.

Jaarlijks staan enkele duizenden wielerfanaten, de meesten zeer goed getraind, aan de start van La Marmotte. Zo ook een groep van 13 wielrenfanaten van T.C. Bredania. Maar zover zijn we nog niet. De week voor de start van La Marmotte verblijven we gezamenlijk in Le Bourg-d’Oisans. In die week komen we met z’n allen zondag aan op de camping van Le Bourg-d’Oisans. Bij de aanblik van die Alpen reuzen kan het niet anders dat, nadat de eerst gearriveerde auto’s zijn uitgepakt, de fietspakken worden aangetrokken en de eerste Alpen hoogtemeters worden afgelegd. Col d’Ornon ligt het dichtst bij onze camping en wordt als eerste gedeeltelijk beklommen door Vincent en Robin. Die eerste hoogtemeters doen ons meer pijn dan gewenst. Maar dat komt natuurlijk door de lange autorit houden we ons maar voor. Stel je voor dat de Marmotte tocht zoveel pijn gaat doen, dan staat ons nog heel wat te wachten.. Bij terugkomst is iedereen op de camping gearriveerd en we zijn met z’n allen onder de indruk van de Alpen om ons heen. De locatie is fantastisch en het beloofd een zeer mooie week te worden. De heenreis ging voor iedereen vlotjes (te vlotjes, gezien het feit dat een aantal van ons de Franse staat nog spekten).

Maandag: Glandon

Vandaag staat de 1e bergreus Glandon op het training programma. Arjan schrijf hierover zijn ervaring:

Op maandag dan eindelijk het moment dat we alle voorbereidingen in de praktijk kunnen brengen: de beklimming van de Glandon. Hoewel ik in een grijs verleden wel eens een echte berg beklommen heb is dat inmiddels zo lang geleden dat dit geen referentie meer is. Hopelijk kan ik snel een goed ritme vinden. Maar het gaat top, elke trap is raak. Hoewel de één wellicht meer last heeft van de reis dan de ander, komt iedereen toch redelijk snel na elkaar boven. Een aantal pakt vervolgens ook nog de Croix de Fer, die even verderop ligt. De rest begint na een drankje op het terras aan de afdaling. Mijn afdaling duurt zo’n kilometer of 10, als kort na elkaar twee spaken het voor gezien houden. Op zich beter dat het nu gebeurt, maar het is niet de eerste keer. En zeker in een afdaling krijg je er geen warm gevoel van. Grote dank daarom aan Rob die mij ophaalt, en Vincent die de rest van de week zijn wielen beschikbaar stelt.

Dinsdag: Galibier

Ik (Arjan) weet niet wat er dit voor speciale wielen zijn, maar als we de volgende dag de vanaf de Col du Lautaret de Galibier beklimmen gaat het nog beter dan de dag ervoor. Vervolgens dalen we af naar Valloire. Na een lunch, geserveerd door een uiterst sportieve dame (gelukkig had haar collega de andere tafels), beginnen we aan de klim van de Galibier. Nu vanaf de kant zoals we die zaterdag ook zullen doen. Jan rijdt nog even een stukje de andere kant op om zijn eigen voorbereidingen te treffen voor zaterdag. De aanloop is nog goed te doen, maar de laatste 8 kilometer stijgen nog een kleine 800 meter. En dat doet pijn, ook al leek het volgens sommigen erop alsof het makkelijk ging. Maar elke trap is weer raak. Het mooie aan de Galibier is dat je een heel eind kunt kijken, zowel terug als vooruit. Zo zie ik ongeveer vijf kilometer onder de top dat Jan nog ongeveer een kilometer achterstand heeft. Bij de drie kilometer komt er echter een treintje voorbij en lijkt het alsof ik stil sta. Jan heeft een locomotief gevonden in een persoon die voor een top 100 positie gaat. Dan zijn de verschillen wel heel groot. Ondertussen zie ik al een hele tijd Vincent voor me rijden, maar die vijftig meter worden maar niet kleiner. Ik durf het ook niet aan om er even naar toe te springen, want de top is toch nog ver weg. Uiteindelijk komen Vincent en ik na Jan boven op de Galibier binnen. Ook de rest komt vlot hierna binnen, de verschillen zijn kleiner dan de dag ervoor.galibier 2014

Woensdag: Alpe d’Huez

Voor Maikel en mij (Robin) was dinsdag een relatief eenvoudige dag, vanwege knieproblemen hebben we wat rust gepakt en de zware Galibier “links” laten liggen. Samen hebben we de Col d’Ornon beklommen. Echter woensdag zou de Alpe d’Huez beklommen worden en dat liet ik me toch echt niet aan mij voorbij gaan. De knie ingepakt met een knieband en gaan! Die eerste meters van deze Alpe zijn zo steil dat je beseft dat dit op de Marmotte dag een lange klim gaat worden. De 21 bochten geven inderdaad wat rustpunten maar tussen al die bochten liggen gewoon hele zware steile wegen die ons uiteindelijk moeten brengen naar het dorpje Alpe d’Huez. Op de berg zelf is het steeds drukker aan het worden, je merkt dat veel renners hier aan het trainen zijn voor “La Marmotte”. Als je ziet dat onze Bredania groepje nauwelijks wordt ingehaald maar juist zelf renners inhalen dan is dat erg mooi om te zien. Deze laatste training dag geeft iedereen goede hoop op een mooie La Marmotte tocht.

Donderdag en vrijdag: rusten….

Ook wel de traditionele rustdagen genoemd. Ieder lid van onze groep pakt deze rustdagen op een andere manier aan. De één sleutelt nog wat aan zijn fiets terwijl de ander zijn fiets nauwelijks aankijkt. Er worden boswandelingen gemaakt of er worden inkopen gedaan in een van de vele fietswinkeltjes. Voor Eelco een “geluk” dat hij besluit om nog een testritje te doen op de nabij gelegen Col d’Ornon. Tijdens de afdaling krijgt hij namelijk een klapband, komt hier gelukkig zeer goed mee weg en beseft dat dit niet had moeten gebeuren tijdens “La Marmotte”. Met 2 nieuwe banden is ook Eelco klaar voor de strijd op zaterdag. Wat absoluut vermeld moet worden is het feit dat we in de groep 2 uitmuntende koks hebben. Met veel creativiteit (koken op trage elektrische pitten) maakten Bram en Maikel iedere keer weer een gezond en gevarieerd sterrenmaaltijd voor ons klaar. Wellicht mede daardoor zijn we optimaal voorbereid op zaterdag.

koken met bram en maikel

 

Zaterdagochtendvroeg… La Marmotte 2014!!

De dag van “La Marmotte”: het gaat eindelijk gebeuren! Het heeft de gehele nacht geregend maar in de ochtend klaart het op. Er wordt gestart in 3 startvlakken. In groep 1 starten Eelco, Jan, Marc en Vincent. 20 minuten later in groep 2 starten Alexander, Arjan en Robin. In groep 3 starten Angelo, Bram, Maikel, Peter, Rob en Wim. Ongelofelijk hoe veel mensen hier aan de start staan. Je mag verwachten dat iedereen optimaal is voorbereid om deze monster tocht te volbrengen. Toch gaat er wel eens wat fout. Tijdens de start (nog geen meter gereden) krijgt iemand uit ons startvlak het voorelkaar om een klapband te krijgen. En tijdens de eerste klim (Glandon) is het geluid van slecht onderhouden ratelende tandwielen regelmatig te horen. Daar is halverwege deze klim niets meer van te merken, diegene die niet goed zijn voorbereid vallen al snel door de mand en zijn niet meer te zien. Wie je wel ziet dat zijn onze Bredania helden. Ieder rijdt zijn eigen rit al is het ook leuk om te zien dat er ook gebroederlijk in Bredania groepjes worden gereden. Zelf heb ik het eerste stuk (Glandon en afdaling) samen met Alexander gereden. De mannen gestart in groep 3 hebben zoveel mogelijk ook samen gereden. Vincent had helaas een off day maar werd daarbij heel sociaal gesteund door Marc. Vincent pakte daarna de draad weer op en reed in record tempo de Galibier op. Marc en ik hebben daarna samen Alpe d’Huez gereden. Angelo had zeer goede benen maar helaas een haperende knie. Moest hierdoor gedwongen afstappen en dat is, als je zoveel maanden getraind hebt, op dat moment een heel moeilijk moment (zacht gezegd..).

Brons was er voor Bram, Marc, Maikel, Robin, Peter en Wim. Zeer knappe zilveren tijd was er voor Alexander en onze “Oude Krijger” Rob Thomassen!! En Eelco en Jan en Arjan? Die reden zo fantastisch hard dat ze naar een gouden tijd hebben gereden. Hieronder een overzicht van de tijden die gereden zijn door onze club. Iedereen gefeliciteerd met het uitrijden of het behalen van het marmotton diploma!

uitslag

Buiten het rijden van deze prestatietocht hebben we een geweldige week beleefd. De ontspanning zochten we o.a. in kampioenschappen petanque (team Zeeland was hier het sterkst) of partijtje schaak, bekijken van WK voetbal wedstrijden. Iedereen dank voor deze mooie week en we laten maar eens voorzichtig gaan nadenken over een mooie uitdaging voor 2015!rustdag alpe

 

 

 

 

Reacties zijn gesloten.