Vrijdagavond 23 mei verzamelt de groep van Bredania zich stuk voor stuk tussen 18 en 23 uur ’s avonds in Vianden.

We waren verdeeld over 3 plekken, Hotel Petry, Hotel Belle Vue en de camping in Vianden, allemaal op een paar minuten lopen van elkaar. Afhankelijk van hoe laat je aangekomen was hebben sommige ter plaatse gegeten en sommige alleen een paar biertjes gedronken.

Met de groep van Bredania bedoel ik Marc, Vincent, Arjan, Alexander, Arnold, Leon, Jonathan, Rika, Saskia, Koen, Win, Angelo, Robin en ondergetekende.

Ik schrijf onderstaand verhaal hoe ik het beleefd heb, aangezien we niet alles als groep hebben gereden. Na een wat onrustige nacht in een te warme hotelkamer staan Robin en ik om 6.15 op om ons klaar te gaan maken voor een mooie tocht. We keken uit het raam en het was regenachtig, maar we wisten dat het in de loop van de ochtend zou opklaren dus ik besloot zelf te starten in korte mouw en korte broek. Na een goed ontbijt gingen we naar de start samen met Angelo en Wim. Daar kwamen we Arjan, Alexander, Marc en Vincent tegen. De groep die als het weer meezat voor de 220 km zou gaan. Wij 4 hadden meer de 165 of 180 in gedachten. De anderen zouden pas rond half 9/9 uur starten. Wij reden met zen 8-en weg rond 8 uur. Het was vrij fris, redelijk vochtig van dauw en het regende een beetje. Binnen 17 km hadden we er al 2 flinke klimmen opzitten, waren natgeregend en ikzelf had moeite met op gang komen, mijn benen wilden niet echt warm worden en zeker niet op de geliefde klim ‘mur de Putscheid’.

Bovenop werd er gewacht en we vertrokken weer, het was inmiddels droog maar nog niet heel warm. Je kon al merken dat Arjan, Alexander, Vincent en Robin de vier sterkste klimmers waren in de groep. De groep splitste dan ook op en er kwam een hergroepering bij de eerste stop (55km).

Vlak na de stop reed Vincent lek, Robin ging hem assisteren en wij reden door met de gedachte die rijden het gat toch wel dicht. Ik begon zelf eindelijk lekker te fietsen na een kilometer of 70. De temperatuur ging naar boven, het zonnetje kwam tevoorschijn, sokken begonnen op te drogen. Wim reed lekker rond in een hoge cadans, Marc reed de ene kilometer als een slak en de andere als een raket. Arjan en Alexander reden zeer sterk, Angelo reed lekker midden in het midden van de groep en ikzelf begon me ook steeds beter te handhaven. Op de splitsing hadden we al besloten dat het of 135 of 180 km zou worden. Bij de tweede stop (105 km) besloot ik voor mezelf dat ik 180 ging proberen, Arjan en Alexander gingen dat sowieso doen en Angelo heb ik overtuigd om ook mee te gaan. Tevens kwamen we Leon, Arnold en Jonathan tegen die op de 165 km route zaten. Dus 15 km (3 klimmetjes) verder splitsten Wim en Marc zich af en moesten nog 15 km naar de finish. Wij (Arjan, Alexander, Angelo en ik), toevallig 4 Zeeuwen gingen de strijd aan met de laatste 60 kilometers. Arjan en Alexander reden nog steeds erg sterk en Angelo en ik wisselden het laatste wiel af. Het motto van de dag was sowieso al; Focus, elke trap raak! (Waar hebben dat toch heel de winter gehoord  )

Ergens aan het eind van een klim werden we ingelopen door Arnold, Leon en Jonathan. Zelf viel ik na 150 km stil op de klim, een enorme dip en was blij dat Angelo me opwachtte in de afdaling. Samen reden we na het derde stoppunt. Hier kwamen we bijna iedereen weer tegen, ook Rika, Saskia en Koen. Ik besloot even gedag te zeggen, eten te pakken en alleen te gaan zitten in het gras. Even mezelf weer mentaal oppeppen en weer uit de dip te komen. Gelukkig net na de stop kwam er een strook met een procent of 18, dus een lekker begin van de laatste 20 kilometers. Ik had het nog steeds zwaar en was alleen aan het peddelen door het bos toen de mastadonten van bredania eraan kwamen; Leon, Arnold en Jonathan. Het fluwelen handje van Leon dat mij een duwtje gaf kwam op het goede moment. Het eten begon weer aan de slaan en het moraal kwam weer terug. Niet dat ik die mannen kon volgen, maar kon weer gaan versnellen, opschakelen en staand klimmen. Het was een heerlijk gevoel!!

Voor me doken er Bredania shirts op, het waren Rika, Saskia, Jonathan en Koen. Ik reed er naartoe en er voorbij. Het volgende klimmetje had ik gezelschap van Koen die rustig ging vertellen dat die klimmen helemaal niet zo leuk vond etc., erg motiverend gesprek moet ik zeggen  Koen ging wachten op Saskia en ik reed alleen verder, na irritante heuvelige kilometers kwam Vianden in zicht en reden we allemaal naar de finish en voegden we ons bij Wim, Marc, Robin en Vincent (uur verloren met het regelen van nieuwe buitenband). Het bier, fris en bitterballen smaakten goed. Iedereen ging zich even opfrissen waarna we met zijn allen gingen tafelen en wat een enorm gezellige avond was met veel verhalen en de voetbal ergens op de achtergrond. Iedereen keek met voldoening terug op deze dag en persoonlijk heb ik weer een flinke stap gemaakt, 180 km met 4500 hoogtemeters.

De drankjes smaakten goed, maar de oogjes werden steeds kleiner en na de voetbal lag iedereen snel op bed. De volgende dag hebben Jonathan, Arnold, Leon, Robin en ik nog een rondje gemaakt waar de natuur zich liet zien met vossen en een hert. Nog een drankje op de camping gedaan bij Jonathan en Rika en toen was het tijd voor huiswaarts te gaan. Robin en ik zijn in de ardennen nog gestopt, hebben nog lekker zitten bunkeren in het zonnetje op het terras.

Maar wat kijk ik met een goed gevoel terug op dit weekend, lekker gereden, grenzen verzet, hele mooie toertocht, maar vooral de lol, het plezier en de saamhorigheid die er was in de groep maakten het voor mij tot een topweekend.

groet, Bram