Afgelopen vrijdag zijn we in goed gezelschap afgereisd naar Busigny. Jonathan, Rika, Saskia, Koen, Leon, Arnold en ik waren de gelukkigen, die daags voor de profs mochten ervaren hoe het is om Parijs Roubaix te rijden.

De heenreis verliep op wat file na voorspoedig. De zoektocht naar een wegrestaurant wat nog open was, bleek een grotere uitdaging. Uiteindelijk zijn we als echte Hollanders beland in, je raadt het al, een van der Valk restaurant! Ondank dat Rika aangaf bij de ober dat we haast hadden, zijn we toch gezellig wat langer blijven zitten. Bij het hotel aanbeland, bleek de boeking van Leon een goede keuze. Niet te duur en de bedden en het ontbijt waren goed genoeg om dit weekend door te komen. Het was al tegen middernacht dus het ging een korte nachtrust worden.

De volgende ochtend lekker vroeg ontbijten en daarna richting de start van de 170km. Koen, Saskia en Rika brachten ons daarheen en reden daarna door naar hun startplaats in het Velodrome in Roubaix. Daar gingen zij voor de 70km, iedereen pakte zijn/haar uitdaging. Bij de inschrijving kreeg je een sticker waar alle kasseistroken opstonden, die werden unaniem op de bovenbuis geplakt. Nu kunnen we altijd zeggen als we op onze crosser rijden: we zijn geen pannenkoeken!!

Bij de start (we waren de laatste die startten) werden we aangemoedigd door de lokale bevolking, kippenvel momentje. Zou het dan toch serieus zware kost worden vandaag?? We kregen binnen de 170km maar liefst 52 km kasseien voor onze kiezen. Bij de start was het nog koud en mistig. Gelukkig zouden deze na een paar uur plaats maken voor een lekker zonnetje. Ik merkte al snel dat ik niet de dag had om mijn vermogen lang door te trekken op de kasseien, dus pakte mijn eigen tempo. Ook dat bleek relatief, ik heb er meer ingehaald, dan anderen mij. De andere 3 van Bredania rosten in hun treintje over de kasseien op en over iedereen heen, mooi gezicht was dat mannen, complimenten. Leuk was ook om mee te maken als er motoren voor je rijden op de droge kasseistroken: je ziet dus echt helemaal niks meer door het stof.

De verzorging was top en ons tempo was zodanig dat we inliepen op diegene die voor ons gestart waren. Want de 1e post na 42 km waren ze al aan het afbreken, de 2e post begonnen ze af te breken net voor we weg gingen en bij de 3e post was het nog helemaal vol.

Het herstel was bij ons na de stroken allemaal goed, waardoor we lekker samen konden blijven rijden. Er haakten telkens andere fietsers aan, maar die moesten zodra de kasseien of een helling kwamen ook resoluut lossen bij de Bredania trein, om vervolgens niet meer aan te kunnen sluiten. Raar maar waar ging het laatste gedeelte het snelst, dit omdat het zwaartepunt in het middengedeelte lag. Toen kwam het moment daar, we kwamen aan bij de wielerbaan van Roubaix. Onder het gejuich en geklap van Saskia, Koen en Rika gingen we de baan op. Adrenaline en emoties gieren door het lijf, we gaan onze ronde over de wielerbaan rijden, waar de ene bovenin en de andere onderin rijdt. Doe vooral lekker jouw ding, maar 1 ding stond vast, we gaan gebroederlijk samen over de streep, net zoals we de hele dag samen gereden hebben, wow!!

Aangekomen lekker geknuffeld en blij dat we allemaal heelhuids waren aangekomen, kregen we onze medaille, we hebben het met zijn allen maar mooi geflikt!!
Saskia had nog wat stickers voor ons met “i love parijs-roubaix”. Nog wat mooie foto’s op het podium geschoten, leuk als aandenken! Onder het genot van een drankje onze ervaringen en indrukken uitgewisseld. Iedereen was laaiend enthousiast en had genoten.

Daarna zijn we nog naar de befaamde douches wezen kijken en zijn daar foto’s gemaakt.
Deze keer hadden de dames eens een keer wat te kijken met al die mannen daar. Korte douche stop in het hotel en daarna eten. Leon bleef nog even wat liggen en vergezelde ons wat later gelukkig ook. Wat was dat lekker, geen zoete troep meer het lijf in, yummie !!

We zijn zondag naar een kasseistrook gereden met de auto’s om naar de profs te kijken. Diep respect hoe die mannen op een smal stukje nog kunnen fietsen met zo’n snelheid. Toen de karavaan en de vele volgers weg waren, zijn we afgezakt naar een leuk lokaal cafeetje. Hier gingen we ver terug in de tijd, waar mensen je nog begroeten en een hand geven, goud waard. Enige minpuntje was dat je er niks kon eten, ach als dat het enige was… Toen kwam het moment om afscheid te nemen en de koers verder te volgen in de auto. Hoeveel mooier kan je weekend worden, als onze Niki Terpstra dan wint.

Je kunt je nauwelijks voorstellen hoeveel pijn als je spieren doen tijdens de rit. Het is het allemaal dubbel en dik waard heren en dames. Ik was voorlopig mijn crosser even niet, ben er veel te trots op, lang leve het stof van Parijs-Roubaix. Dus deze editie gaat zeker een herhaling krijgen en we hopen jullie enthousiast gekregen te hebben om volgend jaar met ons mee te gaan !!