Parijs – Roubaix, de hel van het noorden 2015.

Vrijdagmiddag arriveerden de 3 musketiers (vanuit het Volta verslag Rob, Patrick L en Bram) en deze keer Nikie erbij op de fiets bij de Velodrome in Roubaix. Daar kwamen we al snel Levi en Koen (met vriendinnen) tegen en vervolgens ook Cees, Stan, Bastiaan en Patrick S. Terug naar het hotel, wat omschreven kan worden als een soort afwerkplek naast de snelweg, maar goed er was een bed, wc en een douche. ’s Avonds goed gegeten bij de wok, veel gelachen, kortom de sfeer zat er goed in. Joost was inmiddels ook gearriveerd en Jonathan had zijn campertje naast de Velodrome geparkeerd en zou ’s morgens aansluiten. Rob en Patrick kropen al snel gezellig onder wol en ze worden al een dagje ouder dus heb ik nog ze nog even herinnerd dat ze ’s morgens hun gebit niet moesten vergeten. Toen had ik ineens de bijnaam ‘kutje van de Feijter’…

’s Nachts 4 uur ging de wekker, nog maar eens het weer checken want de voorspelling werd elke dag negatiever en toen richting de velodrome. Fietsen en fietsers in de bus en we vertrokken richting het startpunt Busigny. De buschauffeur kwam volgens mij net uit de kroeg, want hij reed nog al eens verkeerd en tikte hier en daar nog een verkeerdbord aan met zijn spiegels. Na een toeristische route kwamen we aan in Busigny, het regende!

Nog voordat we over de start waren gereden had Stan al lek, het gaf Joost de gelegenheid om nog even te shoppen bij de plaatselijke bakker. Wat later gestart dan gepland en over het algemeen ook vrij laat gestart gingen we er als groep vandoor. Na 2 kilometer, samen met nog 20 man, verkeerd gereden maar we zaten al snel weer op het parcours. Het licht heuvelige landschap bracht ons in miezerige omstandigheden richting de eerste strook. Nu begon het echt!! Jonathan vloog er vandoor, de rest op korte afstand van elkaar, iedereen moest even wennen, maar we haalden toch al snel mensen in op de stroken. Op de derde strook, tijdsmeting, ging Jonathan onderuit in de bocht, met als gevolg een gevoelige hand. De natte kasseien en de slik maakten het een stuk moeilijker, maar de mannen op de 29’ers mtb reden er lachend overheen. De Bredania groep begon ook uit elkaar te vallen, aangezien het weer niet veel verbeterde en het dus geen weer was om te wachten op elkaar. Samen met Nikie reed ik in een afdaling over het asfalt naar beneden en met wat vaart in de Bocht gleed Nikie onderuit. Zijn snelle Strade Bianche banden zijn niet gemaakt voor het natte wegdek. een schaafwond en een flinke blauwe plek tot gevolg. Bij het eerste rustpunt hergroepeerden we weer, de wonden werden ontsmet en Jonathan zijn hand was inmiddels ook flink blauw geworden.

We gingen weer verder, wat stroken verder, waar iedereen goed overheen kwam in een behoorlijk tempo, werd het droog, maar er kwam wel steeds meer wind. De groep was uit elkaar gevallen en ik reed zelf samen met Jonathan en Nikie richting de befaamde ‘Trouee d’Arenberg. Een geweldig zicht als je die strook ziet tussen het bos. We zagen ook ambulances op de strook, dus was opletten geblazen. De strook was dan ook spek en spek glad. Valpartijen en lekke banden a volonte! Maar de Bredaniarijders kwamen er goed overheen. Na even napraten sloten Rob, Patrick en Joost ook weer aan. Na een pittig stuk met wat stroken en veel wind kwamen we op de volgende post. Oja nog een detail, we hadden meereizende supporters! De vriendinnen van Koen en Levi stonden her en der aan te moedigen en foto’s te maken, super tof!!

Rob, Nikie en Patrick waren al vooruit gereden. Ik stond even met Koen en Levi te praten hoe het ging, “op de heuvels en kasseien na best leuk”. Bastiaan en Patrick S zagen we niet meer terug. Dus we gingen weer verder, we passeerden half koers en Koen en Levi gingen wat stroken flink vlammen. Jonathan en Bram in de achervolging, heerlijk al die anderen voorbij rijden en ik reed op den duur los van de rest. Ik heb nog getracht met een paar Italianen op een waaier te rijden vanwege de wind, maar ze dachten dat ik gek was. Koen en Levi liepen op mij in en die snapten het wel. We gingen weer verder, ik reed weer los en net voor de strook ‘Mons-en-Pevele’ haalde ik Nikie, Rob en Patrick weer in. Op die strook leek het wel dat we stil stonden. Slechte pad, oplopend en vol windkracht 5 tegen. Het was werken geblazen. Levi en Koen sloten weer aan, onderweg naar de post ook Jonathan en later bij de rustpost ook weer Stan, Cees en Joost. Iedereen reed gewoon heel goed, crossers, mtb’ers en wielrenfietsen en niemand lek of andere pech. Gezien de taferelen onderweg was iedereen dus goed voorbereid!!

Echter net vertrokken na het laatste rustpunt, iedereen begon het langzaam te voelen, gingen de hemelpoorten helaas nog eens open. Nog steeds gesteund door onze vrouwelijk supporters gingen we de laatste 30 km tegemoet. Nog 7 stroken te gaan. We waren allemaal lekker nat geregend en zo ook de stroken, de wind waaide ook nog volop op het Franse platteland! De volgende taferelen hebben zich in de komende 15 km afgespeeld; Bram kon het kantje niet houden dus sprong maar de franse akkers in, Nikie ging onderuit op Carrefour de L’arbre, Jonathan kwam in de sloot terecht waar ook nog wat water in stond. Het was werken en afzien op die laatste stroken. Aan het eind van Carrefour de L’arbre kwam ik over de tijdmeting, kort achter me Patrick op de mtb en daarachter Rob Thomassen,1 van de koningen van Parijs Roubaix. Wij zagen Nikie niet en dachten dat hij het zwaar had maar doordat wij nat waren en de wind besloten we met zen 3-en door te rijden. (Sorry Nikie, als we wisten dat je gevallen was hadden we gewacht) Dus reden we weer als de 3 musketiers richting de finish en kwamen we met grote blijdschap over de finish in de Velodrome. Vervolgens Nikie, daarna Koen en Levi en gevolgd door Cees, Jonathan en Stan. De champagne werd ontkurkt, dank aan onze vrouwelijk supporters, en lekker nagepraat want toen begon de zon wel te schijnen. Grote pechvogel was Patrick S met 9 lekke banden, maar Bastiaan en Patrick S finishten ook. De grootste pechvogel was toch wel Joost. De man die toch wel 4 keer was gestorven, maar zich steeds sterk terugvocht en gewoon goed reed op zijn mtb. Alleen ongeveer 20 km voor de finish kreeg hij een klapband, buitenband volledig kapot. Er restte hem niet anders dan de pechdienst te bellen. Gelukkig werd hij opgevangen door een paar vlamingen met jenever en koffie. Maar de teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen, maar dat is begrijpelijk na zo’n rit. Wij zeiden nog: haal een medaille, je hebt hem verdiend, maar daar wilde Joost niets van weten en standvastig en moedig zei hij; ik kom nog eens terug om die laatste 20 km ook te rijden.

Wat een geweldige dag met Bredania, van veel momenten genoten!Iedereen met klasse gereden en als ik om me heen kijk zijn we een aardig getraind clubje die over het algemeen aardig over de kasseien kan rijden.

Aldus een groot Parijs – Roubaix fan