Op vrijdag 4 oktober omstreeks het middaguur verzamelt het reisgezelschap zich bij Nikie van Oers voor de beloofde bak koffie met het door Vincent meegebrachte worstenbrood: Een goed begin!

We pikken reisleider Max op en gaan op weg naar Eindhoven voor onze vlucht met Ryanair naar Gerona, die omstreeks 14:45 zal vertrekken. We zijn er niet gerust op of bepaalde zaken die we bij hebben, luchtpatronen en fietsgereedschap, wel mee het vliegtuig in mogen, maar het inchecken verloopt snel en alles mag in de handbagage blijven zitten. Wel valt me hier al een eerste keer wat op over Max (hierover later meer). Nog even wachten en een bakkie doen en dan mogen we instappen en vertrekken we richting Spanje.

Omstreeks 17:00 uur op een bewolkt en dreigend donker Gerona geland. De auto, die onmiskenbaar van Max moet zijn (hierover later meer), staat dicht bij de terminal dus we zijn binnen no-time onderweg naar Rosas. Al snel begint het behoorlijk te regenen, maar dat was voorspeld. In de avond zou het droog worden en voor de dagen erna was gelukkig beter weer afgegeven. Na ongeveer een uurtje rijden, waarin blijkt dat Max geen onbekende is in die omgeving (hierover later meer), komen we aan in Mas Fumats: Een vlakbij het drukkere centrum van Rosas, tegen de berghelling, gelegen wijk. Ons verblijf ligt hoog en de laatste weg omhoog heeft een stijgingspercentage van meer dan 20%. Die klim is alles meer dan waard, want het uitzicht is over de baai en op Rosas is prachtig. De kamers worden verdeeld, waarbij Vincent persé in het appartement beneden wil slapen: We mogen blijkbaar zijn knuffelbeest niet zien. Robin offert zich op om te zien waar hij elke nacht mee in bed kruipt en, nog erger, wat hij ermee doet! Nikie, Max en ik nemen slaapkamers op de woonlaag van het huis. We houden een slaapkamer met stapelbedden vrij als uitwijk om eventuele notoire snurkers te kunnen verbannen.

Max probeert ondertussen contact te leggen om de fietsen op te halen, maar als hij aangeeft dat hij net voor sluitingstijd bij de winkel zal arriveren, krijgt hij te horen dat hij de fietsen “mañana” op kan halen: No problemo señor. We besluiten in Rosas bij Pago Pago een kippetje te gaan eten. Volgens Max de lekkerste in de verre omgeving en je moet op tijd zijn om er naar binnen te kunnen. We doen nog wat licht aan in het huis en weer valt mij wat op over Max (hierover later meer). Daarna hup de auto in richting Rosas. Dat elk nadeel zijn voordeel heeft blijkt als we richting Rosas rijden en de hemelgoden de kraan vol open zetten. Het SPOELT en dat houd de andere hongerige Spaanse kip-eters van de straat, dus we hebben een parkeerplaats voor de deur en tafels genoeg waar we uit kunnen kiezen om aan te gaan zitten. Na een heerlijks salade krijgt ieder van ons een mandje met in vetvrij papier een Spaans kippetje en frietjes. Ondanks dat in Nederland achtergebleven kippetjes nog via Facebook protesteren dat de lekkerste kippetjes niet in Spanje maar thuis te vinden zijn, worden de tanden toch in de Spaanse (kippen)billen gezet. Max heeft niets teveel gezegd: Het smaakt werkelijk v e r r u k k e l i j k!

Daarna een stukje lopen, want we willen ook nog een glaasje sangria drinken. Max weet een erg leuk tentje waar je aan houten wijnvaten zit en men goed weet welke lekkere hapjes er bij een glas sangria horen. De sangria smaakt prima en de eerste kan is met 5 man al snel leeg. We laten Vincent een tweede kan bestellen: “Una Mas”, nog een keer hetzelfde. Vincent denkt dat zijn uitspraak niet goed is en oefent de zin nog een paar keer. Resultaat van zijn oefening: 5 kannen sangria op tafel. Het is natuurlijk onbeleefd om ze niet op te drinken, dus onder het genot van plankjes met ham en pannecontomato met KNOFLOOK hebben we netjes als wij zijn, alle kannetjes leeggemaakt. Over de rest van de avond c.q. de eerste nacht denk ik dat niemand nog iets (zinnigs) op papier kan zetten. Wel dat we in ons huis wakker geworden zijn om het thuisfront niet al teveel te verontrusten.

De volgende ochtend zijn Max en Robin al vroeg op pad gegaan om de fietsen op te halen. Het is onbewolkt en met een eerste bakje Senseo genieten Nikie en ik van de eerste zonnestralen die de vallei en Rosas opwarmen. Nikie heeft wat ‘pien in dun kop’, Vincent is om 11.00 uur nog altijd niet gesignaleerd. Net als we overwegen om met een AED het appartement beneden in te stormen, komt er ‘iets’ wat nog net op een mens lijkt het boven terras op gestrompeld. “Alles draait nog steeds”, volgens Vincent dus ik ga maar snel een straffe bak koffie voor hem zetten. Er valt mij wat op aan de Senseo in het huisje (hierover later meer).

Als Max en Robin terugkomen hebben we eerst gezamenlijk gelunched op het boven terras in de zon. Die Max heeft geweldig goed gezorgd en er zijn allerlei lekkere dingen om de motor die die middag aan de bak mag, te voorzien van de nodige brandstof. Na het eten de fietskleren aangetrokken en de fietsen klaargemaakt. Trappers met linkse schroefdraad monteren is voor een enkeling nog een vak apart. Anderen kunnen, zo blijkt achteraf, fietsen als een jekko maar vraag ze niet een voorwiel te steken of een trapper te monteren. We noemen geen namen, de foto’s verraden het toch wel. Bij het oppompen van de bandjes weer wat eigenaardigs over Max (hierover later meer). Maar dan zijn we er klaar voor en na een groepsfoto dalen we de berg af voor een eerste ‘Rondje Rosas’.

We trappen die middag een rondje om de berg heen waar ons huisje op staat. De snelheid ligt ‘lekker’, we kunnen allemaal goed mee, de wegen zijn goed en de eerste klimmetjes zijn zeker te doen. Links en rechts even een stop om wat aan een fiets aan te passen, maar dan kunnen we weer. Aan ‘de achterkant’ van onze berg strijken we neer voor een eerste stop op een terras en nuttigen we een paar cola’s, want het is echt stralend en dus dorstig weer. Na de stop moeten we een kilometer of 4 klimmen met leuke stijgingspercentages en de groep valt dan een stukje uiteen. Op de eerste top ’tikken’ Vincent en Nikie volgens mij als eerste aan. De rest volgt niet ver daarachter, het woord “gelost” zou ik hier niet durven neerschrijven.

Als we weer in de buurt van Mas Fumats komen is niemand al echt uitgeblust (duh, niemand durft het toe te geven) en dus weet Max nog een leuke: Een half rondje verder kunnen we nog een behoorlijke klim doen van ongeveer 8 kilometer naar Sant Pere de Rodes met echte stijgingspercentages! Max heeft niet overdreven, want die klim is pittig en dus wordt het peloton wederom uiteen geslagen. Onze twee berggeitjes Vincent en Robin, die behalve 10 levensjaren ook wat kilo’s minder mee hoeven te slepen, klimmen deze keer sneller dan de rest en zijn dan ook als eerste boven. Maar we komen allemaal in ons eigen tempo boven en daar worden er voor het thuisfront/nageslacht wat foto’s gemaakt met een gemaakte glimlach om de ellende te verbijten, maar om te bewijzen dat we er echt gestaan hebben. Daarna dalen we als raketten af en rijden snel naar restaurant Iris in Rosas-stad voor een welverdiende bak cappuccino con nata (met slagroom) en voor onze bambino ‘s een lekkere chocomel. Max regelt met ober Tony dat we die avond huisgemaakte paella komen eten en niet veel later stappen we weer op de fiets voor de laatste helling van die dag: De 21% steile weg naar ons appartement. We hoeven niemand op te halen met de auto, het klimmen zit in de benen. Die avond maken we er een dolle boel van bij Iris: De paella smaakt heerlijk maar vult wel heel snel en Tony, die na zijn werk een afspraakje heeft met een dame, maakt er een hele show van. Hij goochelt met chocolademelk-flesjes dus heeft alle aandacht van de kindjes en ook het opscheppen van de paella vanaf de grote schaal gebeurd met veel extra vertoon. Blijkbaar heeft Tony wat teveel energie ergens over of is de laatste 30 jaar niet op date geweest: Arme dame. Na het eten nog een wandeling over de boulevard om het eten te laten zakken. De kroeg durven we met Vincent zijn perfecte Spaanse uitspraak niet meer in, dus niet veel later rijden we weer terug naar ons bergdomein. Niet al te laat gaan onze luiken tijd dicht: Op zondag staat er immers een zware rit richting de Pyreneeën op het programma.

Die zondag, onze laatste dag al weer, zitten we op tijd aan het ontbijt. Bij het aanzetten van een muziekje valt mij opnieuw wat op over Max (nog even geduld, hierover zo meer). Zuinig als we zijn hebben we naar blijkt het lege boterkuipje met daarin de eierschalen, korstjes van de plakjes kaas van de dag ervoor en het gebruikte theezakje keurig een dag in de koelkast bewaard. Bij het openen blijkt er dus geen boter, maar zooi in te zitten. We hebben een paar zonaanbidders die s-middags graag nog een kleurtje op het strand op willen doen, dus we besluiten de route van die dag ‘wat in te korten’. Omstreeks de klok van tien zitten we weer op de fiets om vanuit Rosas via prachtige hellende binnen doorwegen richting La Vajol te fietsen. De wind is gemeen hard en de wegen allemaal licht hellend. Lekker ‘aanbulten’ dus, ook voor hen met een gestroomlijnde coupe. De laatste 14 kilometer bestaan uit twee achtereenvolgende klimmen van 8 en 6 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 8%, opnieuw aanpakken dus. Vincenzo Froome en Robino Quintana wachten de volgers Pierre Herrera, Nicola Pieploli en Maximilaan Pantani op de top op. Het is wel duidelijk wie om die bolletjestrui strijden.

Vlak voor La Vajol, wat al aardig tegen de Franse grens ligt, kunnen we rechtdoor naar het dorp of een afslag rechts nemen naar nog een klim van dezelfde afstand. De meeste stemmen tellen, al hebben sommige niet veel meer te zeggen op de kruising, dus we koersen door naar La Vajol om op het (enige?) terras neer te strijken en ons tegoed te doen aan pasta, eieren met crocetta’s en veel cola om al het verdampte vocht aan te vullen.

Als de voedsel- en dranktekorten weer op peil zijn, willen we de zonaanbidders niet teveel ophouden en beginnen aan onze afdaling en terugtocht richting Rosas. Berg af en wind mee, dus vlammen met die hap! Het gaat zo hard dat in de afdaling Vincent’s ketting eraf schiet en we dus even onderaan de afdaling bij de kruising moeten wachten tot hij dit gefikst heeft. Een aardbei-meisje komt nieuwsgierig kijken naar al die strakke gespierde lijven die zich voor ‘haar winkel’ verzamelen. Voor degenen die dat fenomeen niet kennen: Aardbei-meisjes kom je in Spanje op sommige kruispunten tegen. Zij verkopen niet zoals jullie eerste gedachten zullen zijn doosjes aardbeien, eerder ‘hun’ eigen doosje. Ze zijn vaak erg jong en onverzorgd en hun ‘baas’ is nooit ver uit de buurt. Om ontelbare redenen onverstandig om aardbeien mee te gaan zoeken want die groeien niet eens op de plakken waar ze staan. Triest dat dergelijke praktijken in deze tijd nog voor kunnen komen. Als Vincenzo weer aansluit steken we de kruising over voor de laatste etappe richting Rosas.

Met wind mee liggen de snelheden hoog en op het laatste stuk persen we er nog een straf tempo uit. Sommigen die blijkbaar even niet kunnen volgen, snijden rotondes af om weer aan te pikken maar who cares: We zijn aan het doen waar we voor kwamen dus trappen met die hap! Omstreeks 15.30 beklimmen we voor de laatste keer de klim van Mas Fumats en komen we moe maar zeer voldaan van twee dagen fietsen met totaal ongeveer 200 kilometer met daarin 2550 hoogtemeters aan bij ons appartement.

De fietsen worden ontdaan van Garmin-steuntjes en trappers en klaargezet om opgehaald te worden. Aangezien het te laat is om nog naar het strand te gaan, duiken we heel even het zwembad in en daarna de ligbedden op met een (twee, drie) biertjes en overheerlijke tonijnsalade met ei, made by Max. Als de zon een paar uur later verdwijnt, gaat iedereen douchen en de handbagage alvast inpakken. We besluiten ook het galgenmaal bij Iris te nuttigen, omdat het daar gewoon goed eten is. Tony heeft blijkbaar zijn energie ergens (op) kwijt gekund, want hij is opvallend rustiger dan de avond ervoor. De gefrituurde ansjovis smaakt opnieuw geweldig, maar doet niet onder voor de garnalen in knoflooksaus. De pasta’s en schnitzels vliegen erin, want hard werken maakt hongerig! We brengen nog een toast uit op een zeer geslaagde en bijzonder gezellige eerste Fietsen-in-Rosas-trip!

Die nacht is het om 4.00 uur reveille voor de terugvlucht naar Nederland. De reis verloopt voorspoedig, al landen we wat later vanwege de mist op Eindhoven Airport. Heel even lijkt het erop dat Robin zijn autosleutels kwijt is, maar gelukkig heeft hij alleen zijn rijbewijs in Spanje in het huisje laten liggen. Tegen het middaguur zijn we weer in Brabant en neem ik achtereenvolgens afscheid van Vincent, Nikie, Max en als laatste Robin.

Ik heb een ontzettend leuk weekend gehad. Het weer was gelukkig perfect, wind had iets minder gemogen maar het is dan ook al oktober. Het appartement was keurig en er ontbrak ons echt aan niets, Max heeft supergoed voor ons gezorgd. We konden elkaars pesterijtjes goed hebben en ook met het fietsen bleken we een mooi peloton te vormen. Ik kan niet anders zeggen dat het voor herhaling vatbaar is. Max is met Fietsen-in-Rosas gewoon een topper!

Een kleinigheidje: Max heeft de neiging om overal zijn naam op te zetten:

– Max 10 Kg handbagage op het vliegveld
– Max laadvermogen op de auto
– Max 60 Watt op de schemerlampen
– Max (waterniveau) op het waterreservoir van de Senseo
– Max 8 bar op de bandjes van de racefietsen
– Max op de volumeknop van de stereo-installatie

Dus Clementine, ik zou maar uitkijken!

Max, enorm bedankt voor je goede zorgen en organisatie:

Toppie, toppie, toppie!